Het lichaam als eenheid
In de osteopathie wordt het menselijk lichaam als één functioneel-bewegend geheel gezien, waarbij verschillende elementen op elkaar inspelen en
mekaar wederzijds beïnvloeden. Goed gekend is bijvoorbeeld de samenwerking tussen de nek en de schouders-armen, maar ook is bijvoorbeeld de invloed van de stand van de voeten op de spieren en gewrichten van de benen en wervelkolom algemeen aanvaard.
Beweging als basis van gezondheid
Uiteindelijk komt het er in de osteopathie op neer van daar waar de natuurlijke beweging geremd is die beweging terug te herstellen. Onze ganse lichaam is voortdurend in beweging.
Osteopathie en stoornissen
Bij verstoring van gelijk welke beweging kan dit effecten hebben op afstand omdat door deze verstoorde beweging verschillende negatieve processen op gang gezet kunnen worden. Zo kan bijvoorbeeld de doorbloeding beetje bij beetje verstoord worden waardoor de gebieden die op afstand door deze bloedvaten bediend worden stilletjes aan een tekort gaan ervaren. Zo kan tenslotte verzuring, ontsteking en verharding van deze weefsels optreden. Hetzelfde geldt voor de bezenuwing die ook heel traag en sluimerend verstoord kan worden met gevolgen op afstand. Het symptoom op afstand, waarvan we ons bewust worden omdat het pijn of ongemak geeft, is dus niet altijd de plaats van oorsprong van de klacht. Of met andere woorden: het symptoom staat spontaan in het licht van ons bewustzijn terwijl de oorzaak dikwijls op de achtergrond in de schaduw ligt.
De normale beweeglijkheid van de lichaamsweefsels kan verstoord worden door verschillende factoren al of niet in combinatie met elkaar zoals overbelasting, fysische en psychische traumata, degeneratie, weefselveranderingen, infecties, systeemziektes, e.d. Gelukkig kan ons lichaam zich voor een belangrijk deel spontaan zelf herstellen. Maar de hierboven vermelde oorzaak- gevolgletsels ontwikkelen zich vaak onbewust of met weinig ongemak voor de patiënt sluimerend op de achtergrond. Men kan zich immers tot op zekere hoogte aanpassen aan het ongemak of de pijn. Dit blijft duren tot op het moment dat de compensaties, die dit probleem trachten te omzeilen, uitgeput geraken. Dan steekt een klacht (pijn of iets niet meer kunnen) de kop op en de patiënt gaat op consultatie. Niet alleen chronische letsels zoals hier beschreven komen in aanmerking voor osteopathie, ook herstel na een acuut trauma wordt begeleid.
Osteopathie is dus een benaderingswijze voor het herstel en het bewaren van de gezondheid van het individu met als grondidee het herstel en behoud van de normale beweeglijkheid. Het doel van deze beweeglijkheid is een kwalitatieve verbetering van de bevloeiing van de weefsels, zodat ze in gezonde omstandigheden kunnen functioneren.
DE BEHANDELINGSWIJZEN:
Vooreerst een misverstand: osteopathie worden dikwijls met de zogenaamde ‘krakers’ over dezelfde kam geschoren. De manier van ‘kraken’ is niet dezelfde en de osteopaat heeft ook andere technieken ter beschikking om zijn doel te bereiken. Er kan inderdaad gemanipuleerd (gekraakt) worden maar dan wel degelijk binnen de normale beweeglijkheidsgrenzen van de gewrichten, maar er kan eveneens gebruik gemaakt worden van bijvoorbeeld heel specifieke spierwerking, van zachte aanrakingstechnieken, bepaalde relaxaties, versoepelende rekkingen, specifieke ontspannende houdingen, pompagetechnieken, herprogrammering van bewegingspatronen, van aangepast advies voor thuis, enz…
Er wordt meer en meer geopteerd voor een “zachte aanpak” om het eventueel aanbrengen van kleine letsels te vermijden. Dit heeft het belangrijk bijkomend voordeel dat de patiënt het gevoel krijgt meer op een persoonlijke wijze benaderd te worden in plaats van zich soms enkel benaderd te weten als een lichaam dat klachten vertoont. (Zie ook fasciatherapie.)